Σήμερα τελειώνει η έκθεση του Toulouse Lautrec. Ήθελα να πάω ακόμη μια φορά. Να θαυμάσω τους μποέμ κυρίους και τις όμορφες χορεύτριες. Το ξέχασα. Θα κάτσω τώρα να διαβάσω φιλοσοφία (γράφω σε Ντεκάρτ, ορθολογιστές και Καντ) και να γράψω δυο εκθέσεις. Με τι διάθεση;
Πρέπει πρώτα να βγω λιγάκι έξω από το σπίτι.

You always hurt the one you love, the one you shouldn't hurt at all

Το τραγούδι μιλάει. Τα λέει όλα. Περιγράφει ακριβώς τη σχέση του Ντην και της Σίντυ στο Blue Valentine. Με ρώτησες αν πρόκειται για ένα ακόμα αμερικάνικο λαβ στόρυ με χάπι εντ. Δεν ήξερα τι να πω. Η απάντηση ήρθε στο τέλος της ταινίας, τη στιγμή που περιμέναμε την κάθαρση. Αναζητήσαμε το αισιόδοξο στοιχείο που αναζητούν όλοι οι (αισιόδοξοι;) άνθρωποι. Και ήρθε το τέλος της ταινίας. Και του έρωτα. Σκέτη ανατροπή.
Βγήκα από την αίθουσα πολύ χάλια. (νομίζω και εσύ)

Ακόμα δεν ξέρω γιατί δεν έκλαψα μέσα στην αίθουσα.
Αν συνεχίσω πάντως να σκέφτομαι την ταινία, είναι κάτι που πρόκειται να κάνω πολύ συντομα. 

How does it feel
To be without a home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?

Θέλω να ακόυω το πικ-απ να παίζει αυτό το τραγούδι