Αναζητώ απεγνωσμένα το καινούργιο, μα σαν τύχει και το βρω, θα νοσταλγώ-και με τι πόνο- το κάθε τι παλιό.

Όταν τον ρώτησαν γιατί σταμάτησε να παίζει τσέλο, εκείνος απάντησε: << Είχε φωνή έκτασης τσέλου. Κάθε φορά που παίζω είναι σαν να την ακούω να μιλάει. Και δεν μπορώ να το αντέξω>>

Πλέον συνήθισα μέχρι το χρόνο να μετρώ, έχοντας ως σημείο αναφοράς τις μέρες μακριά σου. Και είναι στιγμές που συλλογίζομαι-με θλίψη-πόσο καιρό έχω χάσει αναμένοντας ότι ίσως κάποτε-δεν ξέρω πότε, αλήθεια- θα καταφέρω να εισβάλω στη ζωή σου και να μείνω.  

Χρειάζομαι νέες λέξεις, διότι όσες γνώριζα έχουν εξαντληθεί. Είτε από τη χρήση είτε από την αχρησία. 

Κι είναι η ζωή μας μία πέτρα γνωστική
που άφησε-σαν να 'ξερε
στην άκρη μια χαραματιά
να μπαίνει φως περίσσειο

Κάθε Σεπτέμβρη δε θα κοιτάζω το φεγγάρι

θα είναι αδιάφορα όμορφο

αυτό που με τρομάζει-ο φασισμός στην εξουσία

όλο βουίζει

<< Αν δε σκοτώσουν Έλληνα γεφύρι δε στεριώνει >>

Χτύπησε το έδαφος σαν ο φλοιός της γης να ήταν πιο μαλακός από κάθε άνθρωπο.

Η τύφλωση, Ελίας Κανέτι

<< Φασισμός είναι να σε ρωτούν δημοσίως για την ιδιωτική σου ζωή και να σε ανακρίνουν ιδιωτικά για τις δημόσιες πράξεις σου>>

Δ. Ν. Μαρωνίτης

Μέσα στην απόλυτα νεκρική σιγή της βιβλιοθήκης ανακάλυψα ότι αισθάνομαι πιο άνετα όταν οι άνθρωποι γύρω μου επιλέγουν να μένουν σιωπηλοί. Έχουν λιγότερες απαιτήσεις από εμένα και έτσι καταφέρνουμε να επικοινωνήσουμε ευκολότερα.

Μετά από μία όμορφη συζήτηση με τον Φ στην Εφημερίδα, μετά λύπης συνειδητοποίησα ότι αυτό που πιο πολύ από όλα ξεχνάμε είναι πάντα τα λόγια των ανθρώπων. Verba volent. Και αυτό που μας κινεί να γράφουμε είναι ο φόβος ότι το πρώτο αεράκι που θα φυσήξει θα πάρει τα λόγια και τις σκέψεις μας μαζί του και-με μια ανάσα-όλα θα χαθούν. 

Ποτέ δεν τον ενδιέφερε ιδιαίτερα να παρακολουθεί τις εξελίξεις μες στη γυάλα με τα ψάρια. Όταν μια μέρα παρατήρησε ότι τα πιο παχιά είχαν αρχίσει να τρώνε τα μικρά, καθόλου δεν ταράχτηκε. Σάμπως αναμενόμενο δεν ήταν το μεγάλο ψάρι-αργά ή γρήγορα-να φάει το μικρό; Ακόμη κι όταν -έβλεπε τα μικρά να βγάζουν μπουρμπουλήθρες ως έκκληση προς βοήθεια, και πάλι περιττό το βρήκε να επέμβει. Ώσπου μια μέρα δεν έμειναν άλλα ψαράκια διαθέσιμα να φαγωθούν και τα μεγάλα και τρανά λυσσούσαν μες στη γυάλα. Τόσο που δεν υπέμειναν. Έδωσαν μία, πήδηξαν και αδηφάγα όπως ήταν τον κατασπάραξαν. Τότε μόνο κατάλαβε ότι εδώ και καιρό όφειλε αποφασιστικά να έχει δράσει. Αλλά και δεύτερη ζωή να του δινόταν, θα προτιμούσε-και με τι προθυμία!- να αδρανεί. 

Να μην εξεγειρόμεθα, να μην ορθώνεται η φωνή και η αντίθεσή μας σε κάθε αυθαιρεσία-αυτό και τίποτε άλλο θα έπρεπε να υπολογίζουμε οι άνθρωποι ως μέγιστο σφάλμα μας.

Έχω μέχρι αηδίας κουραστεί να είμαι η σκηνοθέτις-και όχι η ηθοποιός-της ζωής μου.