Η εκκλησία και ο στρατός έχουν χωρίσει τον κόσμο στα δυο και δεν υπάρχει χώρος, γη για εμάς.

Βγάλε τα ακουστικά
άκου τους ήχους του δρόμου
πώς σβήνουν
Δεν θα τους ξανακούσεις
έπαψαν πια να επιβάλλονται

η εξοικείωση με τις απώλειες είναι σημάδι ενηλικίωσης. 

Δεν ξέρω πόσο αντέχει ένας άνθρωπος να ζει χωρίς να ερωτεύεται.
Δεν ξέρω κατά πόσο ζει όσο δεν ερωτεύεται.
Έχω ξεχάσει ή ίσως δεν έμαθα ποτέ πώς να ερωτεύομαι. Την τέχνη, τους ανθρώπους, τη ζωή. Και είναι μία ατέρμονη εναλλαγή μέρας και νύχτας η ζωής χωρίς τον έρωτα.
Θα είναι πράγματι μεγάλη η διαφορά όταν θα ζούμε ερωτευόμενοι.
Ο πόνος ίσως να είναι πιο ευχάριστα ανυπόφορος.  

Όταν τα φώτα αναβοσβήνουν με ταχύτητα πάνω στους νέους που λικνίζονται στο άκουσμα της μουσικής, κάθε τους κίνηση αιχμαλωτίζεται σαν μέσα σε καρέ. Κι εγώ μένω να χαζεύω και να κοιτώ υπνωτισμένη, γιατί ξεχνώ για μια στιγμή πως είμαι εκτεθειμένη και σαν τους άλλους θεατή.

Η τέχνη είναι άραγε αυτή που εξελίσσεται σε ιδέα ή μήπως μια ιδέα είναι αυτή που γίνεται τέχνη;

Double bass

Στις συναυλίες επέλγε πάντα να απομονώνει την μπασογραμμή, λες και κατά κάποιον τρόπο όλος ο ερωτισμός της μπλουζ να ήταν γι αυτή ένα κοντραμπάσο(ή η πικρή αναπόληση ενός έρωτα που δεν πρόλαβε ποτέ της να βιώσει)