Πώς γίνεται ο άνθρωπος στιγμιαία να ξεχνά (ή πρέπει να μην έμαθε ποτέ) πως και οι άλλοι γύρω του άνθρωποι είναι; Και πως κι αυτοί σαφώς πονούν, ζαρώνουν κι υποφέρουν.


<<μια χούφτα χιόνι στην αμμουδιά, απλωμένο-μια δύο μέρες-που θα λιώσει>>

Δεν τον φοβάμαι πια τον θάνατο. Φοβάμαι μόνο μη χαθώ χωρίς να σ' έχω αγαπήσει όπως θα σ' άξιζε. ή όπως ίσως θα μου άρεσε- πλατιά. πιστά. ως το φεγγγάρι.

Φιλαλήθεια

Τιμωρώ τον εαυτό μου με το να λιγοστεύω τις φορές που σε κοιτάω- της έγραψε σ' ένα σομόν μειωμένο εισιτήριο λεωφορείου. Αίφνης το πήρε και το πέταξε όσο πιο μακριά μπορούσε. Τον τρόμαξε η ιδέα. Μη τύχει και το μάθει. 

Ίσως να σ' αγαπώ για μια σου παρομοίωση.
Η μητρική πλακέτα-μου ψιθύρισες-μοιάζει μ'ανάγλυφο αστικό νυχτερινό τοπίο. 

J.M. Basquiat

Σήμερα για μια στιγμή κατάφερα να αιχμαλωτίσω το φεγγάρι. Αλλά καθώς δεν είχα φωτογραφική για ν' απαθανατίσω τη στιγμή δεν πρόκειται κανείς να με πιστέψει. Θα μείνω να στοχάζομαι την όμορφη ανάμνηση κι ας μη μάθω ποτέ αν πράγματι συνέβη ή ήταν μια ακόμη φαντασία.

Οι άσπρες σελίδες των τετραδίων μου με θλίβουν. Προδίδουν σιωπηρώς ένα κενό των έσω της ψυχής μου. Ενίοτε ανυπόφορο. Συχνά υποφερτό, βιώσιμο. Πάντα λευκό, να μου θυμίζει πόσα-αν ήθελα-θα είχα ζήσει να διηγούμαι.

Η ψυχεδέλεια- μου είπες- είναι η πτώση. Αφήνεσαι αβίαστα, εισβάλεις στο κενό. Μα διόλου δεν σ απασχολεί τι έπεται, τι μέλλει

Σ ένα παγκάκι-ως-ξένοι σπεύδουν να σπάσουν τη σιωπή. Δυο δρόμους πέρα, φίλοι σωπαίνουν- στοχάζονται όσα έχουν ειπωθεί

Ως πολίτες δεν είμαστε τίποτα παραπάνω για την κυβέρνηση από σκόρπιοι και άψυχοι αριθμοί.

Τι θ απογίνουν τα παιδιά μας; Είμαστε όλοι βουτηγμένοι ως το σαγόνι μες στη λάσπη. Άκαμπτοι, άβουλοι. Αυτό που κάποιος θαρρετά ονόμασε βέβαιος θάνατος. Ή επαλήθευση ζωής που δεν βιώθηκε ποτέ.

Και κάποτε διαμαρτύρεται για τις πετούνιες και τα γιασεμιά
πως τάχα έπαψαν να μεγαλώνουν. μα ήταν χτες που την είδα-και με τι πάθος-να τα μαδάει ανελέητα

Ίσως να είμαι το πεφταστέρι που δεν πρόλαβε-ή δεν θέλησε-να πέσει.

Αν έπρεπε να δώσω έναν τίτλο στις μέρες μου-γεγονός που συνήθως αποφεύγω να κάνω- ημέρες μοναξιάς θα ήταν. Μοναξιάς. Και φοβάμαι πως όχι μοναχικότητας, όπως θα μου άρεσε.