Ποτέ δεν τον ενδιέφερε ιδιαίτερα να παρακολουθεί τις εξελίξεις μες στη γυάλα με τα ψάρια. Όταν μια μέρα παρατήρησε ότι τα πιο παχιά είχαν αρχίσει να τρώνε τα μικρά, καθόλου δεν ταράχτηκε. Σάμπως αναμενόμενο δεν ήταν το μεγάλο ψάρι-αργά ή γρήγορα-να φάει το μικρό; Ακόμη κι όταν -έβλεπε τα μικρά να βγάζουν μπουρμπουλήθρες ως έκκληση προς βοήθεια, και πάλι περιττό το βρήκε να επέμβει. Ώσπου μια μέρα δεν έμειναν άλλα ψαράκια διαθέσιμα να φαγωθούν και τα μεγάλα και τρανά λυσσούσαν μες στη γυάλα. Τόσο που δεν υπέμειναν. Έδωσαν μία, πήδηξαν και αδηφάγα όπως ήταν τον κατασπάραξαν. Τότε μόνο κατάλαβε ότι εδώ και καιρό όφειλε αποφασιστικά να έχει δράσει. Αλλά και δεύτερη ζωή να του δινόταν, θα προτιμούσε-και με τι προθυμία!- να αδρανεί.